Jacqueline's Homepage

Home            Wie ben ik?           Mijn gezin         Links           English Version

People and Places (2002 en 2003)

Als je vindt, dat jouw foto en/of link naar jouw homepage op deze pagina het vermelden waard is, stuur dan een foto en/of het adres van jouw homepage naar mijn huisadres of mailbox.

11 oktober 2003.

Amper een week na de officiële aankondiging dat ze een fusie aangaan met AirFrance,
    zat ik in een blauwe zwaan van onze “nationale trots” op weg naar Madrid.
    Hoewel de vlucht zo als je van de KLM verwacht keurig op tijd en het cabine personeel
    even vriendelijk als altijd was, ben ik toch bang dat over vijf jaar de
    blauwe zwaan opgegeten zal zijn door de Fransen, wat de directies van beide
    luchtvaartmaatschappijen ook beweren
    Natuurlijk weet ik ook wel dat de KLM te klein is om in deze tijd van schaalvergroting
    zelfstandig te kunnen overleven, maar ik ben van mening dat het met een alliantie ook wel
    had gekund.

   Na een stormachtig, koud en nat Amsterdam Schiphol was Madrid Barajas
   een welkome verrassing: strakblauwe lucht en heerlijk van temperatuur.
   Het openbaar vervoer in Madrid is prima geregeld: de metro deed er iets meer dan een half
   uur over om me midden in het centrum af te zetten en dat maar voor € 1,10!

Ik had een hotel uitgezocht midden in het centrum omdat de bezienswaardigheden van Madrid over het algemeen gelegen zijn in en rond het centrum en dus allemaal op loopafstand. Voor een grote stad is Madrid opvallend schoon, maar het lawaai daarentegen is enorm. De meeste autobestuurders rijden er met hun hand vastgeplakt op hun claxon en dat gecombineerd met de oorverdovende sirenes van politie en ambulances, zorgt ervoor dat enige conversatie op straat niet echt mogelijk is.

Madrid is lang niet zo toeristisch als andere hoofdsteden in Europa, maar er rijdt ook hier een hop-on hop-off bus rond met drie verschillende routes, die allemaal hun eigen thema hebben. Omdat Kevin zonodig een Real Madrid shirt moest hebben (met Beckham op de achterkant!), eerst maar met de bus naar het Santiago Bernabéu Stadion, dat, vergeleken met het FC Barcelona Stadion waar we afgelopen juli geweest waren, nogal tegen viel. En waar het bij het Barca stadion vol met toeristen was, hier was het heel rustig. Ook de “officiële” Real Madrid winkel was heel erg klein en natuurlijk hadden ze “het” shirt er ook niet. Gelukkig was er nog een winkel in het centrum waar ze hem wel hadden. Zonder dat shirt had ik toch ook niet thuis kunnen komen *grijns*…

   Wat hoog op mijn “to see” lijstje stond, was het Palacio Real, waarvan je een foto
    hierboven ziet.
    Na het Louvre in Parijs, en Windsor Castle, Kensington Palace en Buckingham Palace
    in Londen gezien te hebben, kon dit koninklijk paleis natuurlijk niet overgeslagen
    worden.
    Een aangename verrassing was dat je op vertoon van je paspoort als inwoner van een land
    van de Europese Gemeenschap gratis toegang hebt.
    Heeft het toch nog zijn voordelen om lid te zijn van die “grote” familie!!
    En het was nog echt de moeite waard ook.
    Van buiten ziet het er al prachtig uit, met vlak er naast de indrukwekkende Almudena
    cathedraal en het uitzicht over de Casa de Campo met de bergen in de verte is
   adembenemend, maar de staatsiekamers en de troonzaal binnen zijn ook zeer de moeite
   waard.
   Ook kun je er de koninklijke apotheek bezoeken (niet zo heel erg interessant) en de
   koninklijke wapenkamer met schilden, harnassen, zwaarden en ander historisch wapentuig.

Een bezoek aan Madrid daar hoort ook een bezoek aan het Prado museum bij. Daar moet je wel een halve dag voor uit trekken. Het hangt vol met schilderijen van Goya, El Greco, Velaszques en Titiaan. De Hollandse meesters echter zijn zo goed als niet aanwezig: één enkele Rembrandt en verder wat klein “spul” van (bij mij) niet echt bekende schilders. Maar dat zegt niet zo heel veel, want de laatste keer in Londen zag ik een museum vol met Hollandse meesters waaronder Albert Cuyp, waarvan ik niet anders wist dan dat dat een markt in Amsterdam was *grijns*. De Vlaamse meesters zijn wel goed vertegenwoordigd met veel grote werken van Peter Paul Rubens en Breughel. Toch een aanrader om te bezoeken! Natuurlijk heeft Madrid nog veel meer prachtige musea, waaronder het Museo de America, het Archeologisch Museum, het Legermuseum, het Reina Sofia Museum met moderne kunst, natuurlijk het Thyssen Bornemisza Museum, het Wassenbeelden Museum en het Scheepvaart museum.

Van de honger en dorst zul je in Madrid niet omkomen: overal barretjes en “tabernas”, waar je staand aan de bar kunt genieten van een ijskoud biertje of een glas wijn met de meest uiteenlopende tapas. Ik kan je aanraden eens een schaaltje ham te gaan proberen bij het Museo del Jamon. Overigens serveren ze daar niet alleen ham, je kunt er ook belegde broodjes, schaaltjes (Manchego) kaas, en verschillende vis tapas eten en allerlei delicatessen kopen. Op verzoek van Marianne hebben wij gegeten bij het Hard Rock Café want ze had al een t-shirt uit Barcelona en die van Madrid wilde ze ook wel graag hebben. Dus niet echt Spaans, of liever gezegd, echt niet Spaans, maar wel lekkere “cheeseburger and fries” ondanks de oorverdovende muziek.

Wat ik je zeer zeker ook kan aanraden is een wandeling te maken door het “oude” Madrid: durf eens gewoon zonder kaart vanaf de Plaza Mayor (waar je overigens heerlijk in het zonnetje kan genieten van een kopje koffie op de gezellige terrasjes) de wirwar van straatjes in te lopen en kijk dan ook vooral geregeld omhoog. Om iedere hoek vind je weer een verrassing: een muurschildering ofwel een “trompe l’oeil”, een klein kerkje, of een barretje met prachtige tableaus van tegeltjes, en ook de straatnaambordjes zijn de moeite van het bekijken waard.

  Er is in Madrid veel meer te zien dan de gemiddelde toerist weet.
    Niet alleen aan musea, kerken en paleizen, maar ook de schitterende pleinen en de
    prachtige parken zijn de moeite van het bezoeken meer dan waard.
    En heb je dan nog tijd over, dan is er vlak buiten Madrid nog veel meer
    te zien, zoals bijvoorbeeld het El Escorial.
    Overigens vierde Spanje in de tijd dat ik er was het feit dat het 25 jaar geleden een grondwet
    kreeg, waarmee het officieel een parlementaire democratie werd.
    Goh, ik kan me nog herinneren dat Franco aan de macht was en dat de Guardia Civil met
    doorgeladen machinepistolen langs de boulevards liep en dat het geroezemoes
    van stemmen verstomde als ze langs liepen.
    Is dat echt al zo lang geleden?

Veel te snel waren de drie dagen Madrid voorbij en was het weer tijd om met de metro terug naar het vliegveld te gaan. Terug naar het herfstachtige Nederland!

18 juni 2003.

We hebben weer een mijlpaal bereikt: Marianne is geslaagd voor haar gymnasiumdiploma!

En hoe opgelucht Marianne was dat ze haar diploma gehaald had, blijkt wel uit het feit dat ze zich zomaar, zonder ook maar enig protest, liet fotograferen.

Eén van de zeer weinige foto's van moeder en dochter. Samen op het schoolplein van het Rijnlands Lyceum waar ook Paul nog HBS heeft gedaan. Ja, en ook zelfs met een diploma vandaan gekomen is!

      Na de stressvolle periode van het Centraal Schriftelijk en het wachten op de uitslag,
       was gistermiddag de feestelijke uitreiking van de diploma's.

      Op de foto zie je "de Rimini gang": van links naar rechts Marianne, Pavel, Michiel, Hans,
      Daan, Koen en Dirk. Allemaal met prachtige cijfers geslaagd! Waarom de "Rimini gang"?
      Omdat ze, als voorschot op het diploma, met zijn zevenen een week van een welverdiende
      vakantie in Rimini hebben genoten. Jongens, we zijn trots op jullie. Zes jaar lang hebben
      jullie hard gewerkt en dit is de kroon op jullie werk.

      Nog een paar weken hebben jullie vakantie en dan op naar de studententijd. Veel succes!

Voordat Marianne aan haar Centraal Schriftelijk begon, zijn wij met zijn tweetjes nog lekker een paar dagen naar Londen geweest.

Hier zie je Marianne op Picadilly Square, met Eros op de achtergrond. Ik denk dat we wel alle platenwinkels van Londen gezien hebben in de twee dagen dat we er waren. En toen Marianne's CD-honger gestild was, konden we nog wat aan sight-seeing doen. De beste manier om zoveel mogelijk van Londen te zien in zo'n korte tijd is met de bus.

En zo hebben we in één dag tijd Londen op zijn Amerikaans of Japans gezien: overal snel langs, nergens naar binnen. Maar misschien was dat maar beter ook, gezien het reklamebord bij de London Dungeon:

   Marianne als paardengek moest wel even van de bus af om bij de paarden
   te kijken van St. James' Palace. En ze stond er op om ook van mij een foto bij
   een paard te maken.

   Grapneus! Ik ben als de dood voor paarden!

   Nou ja, hieronder zie je dan een foto van een doodsbange ikke. In de houding
   en met de paraplu in de aanslag *grijns*, een slimme meid is op haar verdediging
   voorbereid, om maar eens een "Postbus 51" slogan te parafraseren.

19 april 2003.

Voor mijn werk als tolk/vertaalster ben ik vorige week op de Hannover Messe geweest, een technische beurs. Ik had daar vorig jaar al een paar dagen mogen staan om wat aan het werk te "ruiken" en dat had ik toen al erg leuk gevonden.

Dit keer stond ik er een hele week en behalve dat het heel erg vermoeiend is (niet alleen omdat je constant alert moet zijn, maar ook omdat je de hele dag op je benen moet staan, op hoge hakken in je nette pak), heb ik weer heel wat geleerd.

Het terrein van de Hannover Messe is gigantisch groot, 27 hallen, waar dit jaar 6100 exposanten hun waren aan de man/vrouw probeerden te brengen. Allemaal keurig in het grijze pak: iedere ochtend tussen acht en negen stroomde de grijze pakken brigade vanuit alle hoeken en gaten in Hannover en omgeving het beursterrein op. Overigens heeft de Duitse politie de verkeersstroom van en naar de Messe prima geregeld: de Messesnelweg wordt al naar gelang de drukte aan een kant afgesloten, waarna de middenberm open gezet wordt, zodat het verkeer naar de Messe over 6 rijstroken kan rijden. Een prima oplossing om enorme files te voorkomen, maar de eerste keer vond ik het wel een beetje wennen, zomaar tegen de rijrichting in rijden.

    Om jonge mensen warm te maken voor een opleiding en een baan in de techniek
    waren er allemaal leuke en gekke apparaten en vervoermiddelen.
    Zoals op deze foto een soort van maankarretje, radiografische bestuurd en op
   zonne-energie. Ook kon men deelnemen aan allemaal workshops.

   "Onze" stand stond recht tegen over de stand van de grootste vakbond van
    Duitsland, de vakbond van de metaal, (en volgens één van de medewerkers van de
    vakbond ook de grootste van Europa met zo'n 38.000 leden) waar de hele dag door
    voordrachten en lezingen werden gehouden.
    Onder andere over RSI en Burn-Out: heel goed, jongens, ga daar vooral mee door!
    Hoe meer er over bekend wordt bij het grote publiek, hoe meer mensen "het"
    zullen krijgen en hoe meer werk wij bij VisieFit weer zullen krijgen!
    Je zal ons niet horen klagen!

En elke avond weer ging de complete grijze pakken brigade totaal uit zijn dak. En omdat je zoiets toch een keer moet meemaken, ben ik meegeweest naar zo'n Bierfest. Op de foto zie je me zitten in de Münchner Bierhalle, waar het bier in literpullen en de wijn in flessen in plaats van glazen op tafel kwam. De struise serveersters droegen zonder dat het hun moeite leek te kosten 6 van die literpullen in iedere hand. Met die dames moet je geen ruzie zoeken, denk ik zo *grijns*.... En na de eerste liters bier weggewerkt te hebben onder het aanmoedigende "prosit, prosit" gezang van de twee "Alpen Power" hoempapa bands, gingen de jasjes uit, stonden de keurige Britten zonder hun stiff upperlip op de tafels, werden de tafellakens tot slingers geknoopt en werd het pas echt gezellig.

Ik wed dat er toch ook heel wat aspirines die week naar binnen zijn gewerkt om de nodige katers te bestrijden. Overigens zaten er ook heel wat mensen 's morgens vroeg al aan het bier, omdat je zoals men zegt "kwaad met kwaad moet bestrijden".

3 maart 2003.

  Ik ben net terug van een beetje voorjaarszon pakken op Lanzarote,
    een van de Canarische Eilanden.
    Drie jaar geleden was ik er al eerder geweest en ook nog in
    hetzelfde hotel, namelijk Iberostar Lanzarote Park,
    en het was dermate goed bevallen, dat het nogmaals een bezoek
    waardig was.
    Toen ik er aangekomen was, herinnerde ik me opeens wat me
    vorige keer was tegengevallen: de eeuwige wind, en dan niet
    zo'n lekker verkoelend briesje, maar een stevige en niet altijd
    even warme wind.
    De eerste paar dagen was het weer voor Canarische begrippen zelfs
    ronduit koud (ongeveer 19 graden Celsius) en half tot zwaar bewolkt,
    en af een toe wat motregen, maar de UV-index was toch hoog genoeg
    om tijdens een lange wandeling langs de zee een kleurtje op te doen.

Lanzarote Park ligt in het dorpje Playa Blanca, aan de zuidkust van Lanzarote, drie jaar geleden was het nog een klein dorpje, maar ook dit wordt langzaam maar zeker totaal volgebouwd. Zonde! Gelukkig dat ze het wel in laagbouw zoeken (de bouwregels op Lanzarote zijn dankzij Cesar Manrique redelijk streng) maar desondanks gaat het dorpse karakter zo toch verloren. De foto hierboven is van het Playa Flamingo, een prachtig en intiem strandje vlak bij het hotel.

De foto rechts heb ik gemaakt vanaf mijn ligbed aan het zwembad, natuurlijk naast de poolbar én met uitzicht op zee. De spotjes van "Postbus 51" zeggen immers dat we zuinig moeten zijn met energie, en daarmee bedoelen ze vast ook mijn energie: dus NL blijft Niet Lopen! *grijns*

Erg veel heb ik deze vakantie niet gedaan. Zeg eigenlijk maar gewoon niets: veel gelegen in de zon met een goed boek, uitzicht op de zee, teveel gegeten, teveel gedronken en af en toe een lange wandeling voor de verbranding van het teveel aan caloriën.

Voor de niet-luilakken onder jullie is er echter meer dan genoeg te doen op het eiland. Dus als je plannen hebt om een keer naar Lanzarote te gaan, kijk dan hier, hier, of hier, om te zien wat er allemaal te doen is. Lanzarote is wel een heel ander eiland dan Gran Canaria of Tenerife: de grond is zwart van de lava en nogal wat mensen vinden het "vies" of worden er gedeprimeerd van. Ik vind het wel wat hebben, het lijkt op een groot maanlandschap, heel apart. Ook is Lanzarote (nog?) niet zo toeristisch als Gran Canaria of Tenerife: hier komen meer de wat oudere mensen, voor de rust en voor de natuur. Maar gezien het tempo waarmee ze ook dit eiland vol bouwen, ben ik bang dat dat ook niet meer voor lang is. Voorlopig heb ik weer heerlijk genoten en zal ik er ook wel weer even tegen moeten kunnen. Maar er zitten nog wat korte reisjes in het verschiet en daar zal ik t.z.t ook nog zeker op terugkomen.

18 december 2002.

Het zijn weer de donkere dagen voor Kerst. Jeetje, wat is de tijd weer snel gegaan, en misschien ligt het aan mij, maar het lijkt allemaal steeds sneller te gaan. Dit is de tijd van het jaar dat we terugblikken op de gebeurtenissen van het afgelopen jaar, de leuke dingen maar ook de nare dingen, en dat we terugdenken aan dierbaren die we het afgelopen jaar verloren hebben. In juni overleed onze lieve vriend Paul, na een koppig vechten tegen de kanker, die het uiteindelijk toch van hem won en in augustus overleed mijn schoonvader, na een liefdevolle verzorging in verpleeghuis "Bloemcamp".

Maar het is ook de tijd dat we met elkaar genieten van een versierd huis, een kerstboom, kaarsen, lekker eten en drinken. En om alvast helemaal in de Kerstsfeer te komen en om te vieren dat ik mijn kort-HBO opleiding Vertaler Engels heb afgerond, ben ik lekker een paar dagen naar Londen geweest. En Londen had weer helemaal uitgepakt! Overal kerstbomen (zoals hier op Trafalgar Square), lichtjes in de winkelstraten, prachtig versierde etalages, straatmuzikanten die op elke hoek kerstliedjes speelden, de geur van geroosterde kastanjes....

Deze keer heb ik mezelf de "Royal Tour" kado gedaan: eerst naar Windsor Castle. Windsor Castle is de officiële residentie van koningin Elisabeth en het grootste nog bewoonde kasteel in de wereld. Ik heb er rondgelopen in de State Apartments, met hun prachtige schilderijen, de schitterende wandtapijten, en de enorme collectie koninklijk servies en ook hier was met een enorme met kroontjes in plaats van kerstballen versierde kerstboom de kerstsfeer binnen gehaald. Rondom het kasteel kan je wandelen en je hebt vandaar een schitterend uitzicht over de omgeving , op de Thames en op Eton College en Ascot.

Het tweede onderdeel van de "Royal Tour" was Kensington Palace. Daar kan je behalve de State Apartments ook de Royal Ceremonial Dress Collection zien, en tot 27 april 2003 is er de speciale tentoonstelling "A Century of Queens' Wedding Dresses: 1840-1947", met onder andere de trouwjurken van de huidige koningin en koningin Victoria. Ondanks de behoorlijk pittige entreeprijs vond ik beide paleizen zeer de moeite waard. Jammer alleen dat er binnen niet gefotografeerd mag worden.

Natuurlijk heb ik ook weer heerlijk gewinkeld, wat leidde tot de terugkeer naar huis met 3 kilo meer bagage dan op de heenweg *grijns*. Kerst is voor de Engelsen overduidelijk het hoogtepunt van het jaar, veel meer dan bij ons het geval is. Ik heb mijn ogen uitgekeken in de Food Hall in Harrods en in Fortnum & Mason: torenhoog ligt het eten daar opgestapeld, van Christmas pudding tot luxe kersttaarten, van paté de foie gras tot Schotse gerookte zalm, en geen kerstdiner is compleet zonder Christmas Cracker natuurlijk en die zijn er dan ook in alle maten en prijsklassen. Jammer trouwens dat Harrods geen echte kerstetalages had maar geheel in de sfeer van James Bond was met in elke etalage een uitbeelding van een bepaalde 007 film. Tuurlijk, het heeft wel wat, en de nieuwe film was natuurlijk ook net in premiére gegaan, maar het past toch niet echt bij deze tijd van het jaar.

Rest mij nu iedereen heerlijke kerstdagen te wensen en alle goeds, gezondheid, liefde en geluk voor het komende jaar.

29 augustus 2002

Deze zomer zijn we, zoals te doen gebruikelijk, weer naar ons favoriete plaatsje in Spanje geweest. De verandering in het globale klimaat hebben ook hun weerslag op het klimaat in Spanje: het wordt hier ook allemaal wat natter en dus hadden we wederom niet het prachtige vakantieweer waar we zo aan gewend en verwend door waren geraakt. Maar toch hebben we een heerlijke tijd gehad en zijn we uitgerust en zongebrand weer naar huis gegaan. Maar dat was niet ons enige uitstapje van deze zomer.

Nooit heb ik het geluk gehad iets te winnen in een loterij of een prijsvraag, maar dit jaar was het wel raak en goed raak ook! Door het meedoen aan een "e-quiz" op de website van Air France heb ik een lang weekend naar Parijs gewonnen. En afgelopen weekend was het zover. Parijs! Maar eerst heb ik natuurlijk de bibliotheek geplunderd en het internet afgestruind naar de "must sees". Klik hier, hier, hier, hier, of hier om meer over Parijs te weten te komen.

Wat heb je nodig als je naar Parijs gaat? Behalve een goede plattegrond met metro kaart, vooral heel veel Geld en Geduld. Geld, want Parijs is duur, duurder nog dan Londen, en Geduld, want je moet Parijs niet alleen delen met alle Parijzenaars, maar ook nog met onzettend veel andere toeristen. Een voorbeeld: wij hebben een uur in de rij gestaan om een kaartje te kopen voor de Eiffeltoren (à raison van 10 euro de man) en toen nog een kwartier voor er plaats was in de lift.

Maar goed, nadat we op vliegveld Charles de Gaulle waren geland, hebben we de Air France bus (prima service!) naar het centrum genomen, waar we voor ons hotel, Le Meridien Etoile, konden uitstappen, een prachtig, modern, vlak bij de Arc de Triomphe gelegen, maar waanzinnig duur hotel. Hadden we verwacht een standaard kamer te krijgen, nee, we kregen een kamer op "executive" niveau, Club President, waar je alleen door een speciale sleutel in de lift te gebruiken naar toe kon gaan, met uitzicht op de Eiffeltoren bovendien! Zo'n kamer zou normaal gesproken heel erg ons budget te boven gaan.

We hadden ook nog eens het geluk dat het prachtig weer was, strak blauwe lucht en een aangename temperatuur. Ideaal weer om door Parijs te lopen. We hebben in de drie dagen dat we in Parijs waren, zo'n 30 kilometer gelopen. Natuurlijk hadden we, als we de metro genomen hadden, veel meer bezienswaardigheden kunnen zien dan we nu hebben gedaan, maar door te lopen zie je veel meer van het "andere" Parijs, vind ik. Overigens hebben we de laatste dag, naar Montmartre en de Sacré Coeur wel de metro genomen op de heenweg, domweg omdat onze voeten veel te veel pijn deden ( gek hé, *grijns*?).

Wat hebben we zoal gezien? Natuurlijk de Arc de Triomphe. Voor het "museum" hoef je er niet in te gaan, maar vanaf het terras boven heb je een prachtig uitzicht over Parijs. We zijn de Eiffeltoren op geweest (oh, wat een enge lift! *grijns*, maar het uitzicht is werkelijk fantastisch!).We hebben heerlijk op de Champs d'Elysees gewandeld, mensen en winkels bekeken en daar ook nog gegeten bij Planet Hollywood. We zijn helemaal naar de Place de la Concorde, waar tijdens de Franse revolutie de guillotine stond die onder zijn ongeveer 2800 slachtoffers ook Lodewijk XVI en Marie-Antoinette mocht begroeten, gelopen om de obelisk van Luxor en de fonteinen te bewonderen. Toen door de Tuileries, met zijn wanstaltige moderne kunst, naar het Louvre.

Het Louvre moesten we natuurlijk ook in, even naar de Mona Lisa kijken (en dat viel tegen, ze is helemaal niet zo groot, en echt mooi ook al niet). Daarentegen vond ik de appartementen van Napoleon III wel erg mooi, hoewel de goede man wel erreg veel van rood pluche hield *grijns*.... Overigens, als je van plan bent veel musea in Parijs te bezoeken, is het handig om een museumpas te kopen, het scheelt je aardig wat entreegeld.

Als je voeten het echt helemaal gehad hebben is het misschien een goed idee om een boottocht te maken op de Seine en als je niet veel wil lopen, maar wel alles wilt zien, zijn er ook hop-on hop off bussen in Parijs.

We wilden ook nog de Notre Dame in, maar daar stond zo'n lange rij voor, dat we daar niet naar binnen zijn geweest. Bij de Sacré Coeur stond een minder lange rij, dus daar zijn we wel naar binnen geweest. Helaas was de "Dome" gesloten, maar het uitzicht vanaf de trappen van de Sacré Coeur was al mooi genoeg. Voor de Sacré Coeur stonden verschillende straatmuzikanten. Deze, op de foto hiernaast, speelde op zo'n oud draaiorgeltje en zong prachtige Franse chancons.

Op de Place du Tertre in Montmartre natuurlijk nog even naar de schilders kijken, en een kopje koffie drinken. Behalve de prachtige, maar oh zo dure, schilderijen, had ik ook genoeg te zien aan de prachtige uithangborden van de restaurantjes en de langs flanerende mensen.

Helaas, veel te snel was het weer voorbij, alhoewel mijn benen heel dankbaar waren dat we weer in het vliegtuig terug naar huis zaten. Het was een fantastische weekend, we hebben er vreselijk van genoten, alles gezien wat we wilden zien, en van af deze plaats wil ik nogmaals Air France, Hotel Le Meridien Etoile en hun medewerkers bedanken voor deze geweldige reis en de perfecte verzorging.

Misschien "à bientôt, Paris"?

9 april 2002

In maart zijn wij op vakantie geweest naar Gran Canaira, het derde eiland van de Canarische Eilanden dat we met een bezoek vereerd hebben, na al op Tenerife en Lanzarote geweest te zijn. Ook nu weer heb ik eerst het web afgezocht naar meer informatie over het eiland, en als je hier, hier, hier of hier clickt, zie je wat ik zo al heb gevonden.

Wij zaten in een heel mooi hotel, Suite hotel Maspalomas Dunas, voorzien van alle comfort en een prachtig (verwarmd!) zwembad. Het eten was heerlijk, voor Kevin een heleboel toetjes *grijns*, en het personeel was allervriendelijkst.

Vergeleken met Lanzarote is het eiland op zich niet zo heel erg speciaal. We zaten wel vlakbij de beroemde duinen met (natuurlijk) de eeuwige kamelentochtjes, maar ook vlakbij een vogelreservaat. Het nadeel daarvan was echter dat er veel muggen waren.

Maar dat was gelukkig alleen maar 's avonds. Overdag was er genoeg te doen op het hotelcomplex zelf. En dus amuseerden Paul en Kevin zich kostelijk met het tafeltennisspel en op de tennisbaan, terwijl ik heerlijk op een ligbed aan het zwembad, vlak bij de bar (!) in het zonnetje lag.

Om ook mij, de niet-sporter, enigszins slank te houden met al dat lekkere eten en die heerlijke wijn, gingen we elke dag een eind wandelen.

Of wel door de duinen, die veel hoger zijn dan hier in Nederland, of wel naar één van de winkelcentra of naar de boulevard.

De boulevard van Maspalomas onderging net een face lift. Er was al een prachtig voetpad aangelegd met palmbomen en bloemen, maar nu zijn ze ook bezig met nog meer winkels en restaurants te bouwen. Alles overigens even rolstoel vriendelijk, zo viel ons op.

Er is echt voor ieder wat wils te koop, en nog steeds zijn parfum, sigaretten en lederwaren er een stuk goedkoper dan in Nederland, omdat er hier nog steeds geen belasting op geheven wordt.

Hoewel wij ook al een keer op Ibiza waren geweest, en dus wel het één en ander gewend zouden moeten zijn, viel het ons op dat Gran Canaria duidelijk Ibiza van de eerste plaats heeft gestoten als het gaat om favoriete vakantie eiland van de homo's en de naturisten.

Maar de uitgestrekte duinen, waar niet veel wandelaars komen omdat er toch wel erg veel niveau verschil is, lenen zich dan ook wel bij uitstek voor naturisme. Hoewel..... de zon is bijzonder fel op de Canarische Eilanden, en wie zijn billen brandt.....au.....

Natuurlijk (en dat heb je nu wel al kunnen zien) was mijn nieuwe cameraatje ook mee en dit keer heeft Paul me dan toch een keer zo gek gekregen dat hij een foto van me mocht maken. Ik hoopte eigenlijk stiekem dat ie zou mislukken, maar helaas, het cameraatje is duidelijk ook zonder eerst de gebruiksaanwijzing te lezen te bedienen.

Maar achteraf gezien, ben ik blij dat het hem toch gelukt is want het is (al zeg ik het zelf) best een aardig foto geworden.

Na een week fantastisch weer en helemaal uitgerust, moesten we helaas weer terug naar het koude maar voor de verandering eens *niet* natte Nederland. Al hoewel we een fantastische week hebben gehad en Gran Canaria op zich niet lelijk is, blijf ik Lanzarote het mooiste van de Canarische eilanden vinden. Maar ik weet dat niet iedereen het met me eens is: veel mensen vinden al dat zwart en donkerrood van de lava niet mooi en sommigen vinden het zelfs deprimerend.

Terwijl wij op Gran Canaria in de zon lagen, was Marianne met school op Snowcamp in Passo Tonale in Italië, hetzelfde plaatsje als vorig jaar, en ze heeft het weer prima naar haar zin gehad daar. En ja hoor, ze is ook weer heel thuis gekomen. Gelukkig...

Vanaf deze plaats wil ik, mede namens Marianne, de leiding bedanken voor weer een fantastische en gezellige week.

17 januari 2002

Het is pas januari, maar de winter lijkt al helemaal voorbij. Heel
    even maar hadden we hier vorst, zelfs een klein beetje sneeuw,
    een paar dagen voor kerst.
    Heerlijk om toch even, ook al was het maar een heel dun laagje,
    sneeuw te zien.   
    Het was tevens een mooie gelegenheid om nog eens een keer
    de mogelijkheden van mijn nieuwe digitale fototoestel uit te
    proberen.

Sinds enige maanden ben ik in het gelukkige bezit van een Sony Cyber-shot. Een prettig en compact cameraatje met waarschijnlijk veel meer mogelijkheden dan ik ooit zal gebruiken, maar goed.... *grijns*
Het is bijna even groot als een pakje sigaretten, en voor de gemakzuchtige ik, net zo makkelijk te bedienen als mijn oude vertrouwde Minolta, die helaas één keer te veel gevallen is, en het tijdige met het eeuwige heeft moeten verwisselen.

    Maar ik dwaal af.*grijns*

    Afgelopen week was ik in Londen, en daar merkte ik pas echt dat de winter op zijn eind loopt.
    De sneeuwklokjes stonden al uitbundig in bloei in Hyde Park, de crocussen stonden al een heel
    eind boven de grond en het was zulk zacht weer, dat ik mijn jas niet heb aangehad.
    Het zal niet lang meer duren of Hyde Park is weer een zee van kleur...

    Londen was nog een even grote bouwput als tijdens mijn vorige bezoek, hoewel...
    nee, erger nog!

Was de sky line van Londen vorige keer al vol met hijskranen, St. Paul's Cathedral ingepakt à la Christo, nu was ook de Tower Bridge afgesloten voor al het verkeer, inclusief voetgangers.

    Lopend over dat gedeelte van de Tower Bridge dat nog wel voor
    voetgangers open was, kreeg ik wel een beetje het gevoel van de
    "autoloze zondag" *grijns*......

Klik hier om mijn berichten in 2000 en 2001 te zien. 

Klik hier om terug te keren naar de index.

Deze pagina is voor het laaste bijgewerkt op: 27 februari 2004.

Van alles op deze pagina, tekst, foto's en andere afbeeldingen berust, tenzij uitdrukkelijk anders vermeld, het auteursrecht bij mij, waar ter wereld ik me ook bevind.